Jak wygląda praca w handlu?

Jak wygląda praca w handlu?

Niech pierwszy rzuci bagietką ten, kto jako dziecko nie chciał znaleźć się w supermarkecie po zamknięciu. To było jedno z tych marzeń, o których myślało się, że supermarket to co najmniej kraina pyszności i to bez mamy, która mówi, że więcej słodyczy to nie można. I jedno z tych, o których się myślało, że jak dobrze schować się pod półką z makaronami, to nikt nie zauważy. A po zamknięciu to można się turlać między alejkami i rzucać piłeczką z działu fitnessowego w batoniki na wysokiej półce. Żeby spadły prosto w ręce.

Ale choćby nie wiem jak mocno się o tym myślało, to w tym przypadku reguła przyciągania nie działała. No to co takiego dzieje się w sklepach, po zamknięciu?

Czy pracownicy tam zostają i robią dyskotekę?
A może odkurzają i myją podłogę?
W jaki sposób zmieniają się ceny na półkach, kiedy wchodzi nowa promocja?
Co dzieje się podczas wyprzedaży?
Czy można być czasem nieuprzejmym dla klientów?
A jak sprzedawcy mówią, że w magazynie więcej nic nie ma, to mówią prawdę, czy jednak nie chce im się sprawdzać?

Prawda jest taka, że w nocy sklep często nie śpi. Że ukrycie się pod półką z makaronem albo między spodniami narciarskimi z myślą o batonikach przy kasie, mogłoby się skończyć co najwyżej burczeniem w brzuchu o świcie. Bo w handlu jest turbo pracowicie, ciężko, czasem bardzo śmiesznie, a czasem chciałoby się kogoś rozszarpać. To największa próba cierpliwości, trening siłowy, cardio i budowanie odporności na nieprzyjemne komentarze jakie istnieje. To czas poznawania mnóstwa ludzi, zapamiętywania stałych klientów, zaglądania ludziom w koszyki, doradzania i obsługi takiej, jakby ktoś zamiast dresu kupował Mercedesa z salonu. To mały test, czy ludzie faktycznie reagują na triki sprzedażowe, pomaganie zagubionym, jeśli potrzebują legginsów do biegania, a zapodziali się jednak na dziale z bawełną. To zagadki kryminalne rozwiązywane z ochroniarzami i sceny jak z seriali. To całe mnóstwo cierpliwości i empatii, żeby potem w Biedronce nie wrzeszczeć na kasjerkę, żeby wołała koleżankę, bo kolejka na dwie osoby. Czasem sobie nawet myślę, że jak każdy spędziłby choć trochę w handlu, pracując jako sprzedawca, to świat byłby o połowę milszy – przynajmniej tam, gdzie coś się kupuje.

No bo ja spędziłam tam jakieś 5 albo 6 lat. W różnych miastach, na różnych stanowiskach, z różnymi ludźmi i różnymi klientami. I w różnych sklepach (sieciówki i drogerie). Były galerie handlowe – większe, mniejsze i były sklepy osiedlowe, a każdy z nich miał swoje tradycje, zasady i w ogóle charakterystykę, a ja nie miałam wtedy o tym pojęcia.

No to co się dzieje w sklepach, po zamknięciu i czemu nie można jeść batoników?

Jak wszyscy już wyjdą albo się ich wyprosi (zdarza się), muzyka po całym dniu grania tej samej palylisty cichnie. Rozlicza się kasjerów, kasy, wyjaśnia braki i inne awarie, zamyka system, sprząta i w zależności od sklepu – załącza się alarm, zamyka kratę na cztery spusty i idzie się do domu. Albo zostaje na noc – przyjmuje dostawę i zmienia promocję, póki nie przyjdzie kolejna zmiana.

Noce potrafią być ciężkie, nawet bardzo – sama po pierwszych płakałam i myślałam, że nie dam rady. A potem jednak trzeba było. O ile przebudowę sezonów w sklepie sportowym kochałam i mogłam budować ściany i stylizować manekiny całą noc, o tyle jak przyszło mi targać ciężkie boksy z chemią i dźwigać sześciopaki Cocolino, to rozpaczałam, że jednak nie jestem Herkulesem. A ten klient, co rano wchodził do sklepu, to on nawet nie miał pojęcia ile łez kosztowało postawienie szamponu na półce, który właśnie sobie pakuje do koszyka w pachnącej alejce, czystej aż błyszczy, choć jeszcze dwie godziny wcześniej była tu powódź Cocolino, bo nieszczęśliwie pudełko rzuciłam do góry nogami i roztrzaskałam 3 korki. Takie przygody.

W nocy też często zmienia się promocje. Te wszystkie najniższe i najbardziej korzystne ceny, co są w gazetkach, aplikacjach i na stronach, na które się czeka i robi wycieczkę do sklepu. Z prędkością światła ściągane są poprzednie, trzeba założyć nowe, powiesić dodatkowe materiały, ulotki, przygotować ofertę przykasową na kasach, zmienić bramki, witryny, manekiny, dodać oznaczenia przy półkach. Wymienić plakaty, podkładki pod produktami, powiesić dodatkowe oferty, zbudować wystawki, zagospodarować wszelkie pojemniki, stojaki i miejsca, a potem sprawdzić 3 razy, czy wszystko się zgadza. Choć w dzień i tak się okaże, że jakaś cenówka została i klientowi trzeba zmienić na niższą, bo taka była na półce. I takie jego prawo. Ale co się naawantaruje czasem, to jakby ktoś na górę złota chciał go oszukać.

Bo w dzień klienci często potrafią się awanturować, podnosić głos, nerwowo mlaskać i rzucać pogardliwe spojrzenia. Nie wszyscy oczywiście, bo są też mili klienci, ale tym pierwszym, to bym resztę w dziesięciogroszówkach wydała, przysięgam.

Zdarza się, że krzyczą, aby szybciej obsługiwać, choć sprzedawcy mają swój standard do wyrobienia i nie wiedzą, który z klientów to ten tajemniczy, co bada obsługę.

Oburzają się, że czynne jest jedno stanowisko kasowe i ze złośliwością rzucają, 'co pani jedna tylko jest na tym sklepie?!’, no… trafił pan w dziesiątkę. Jakbym mogła się roztroić, wysłać jedną rękę na magazyn, żeby szukała butów, kawałek siebie na dział z basenem, żeby dobrać kostium dla dziecka i jeszcze kawałek na kasę, żeby móc z uśmiechem obsłużyć pana i zaproponować Oshee w promocji – no to bym to zrobiła. Ale nie mogę, to za 5 minut spotkajmy się przy ladzie.

Oburzają się też, że jest się… kobietą. I na pytanie o kierownika, na które odpowiadam 'słucham’ mówią, że chcą kierownika – mężczyznę, a to nie takie proste zmienić płeć w dwie sekundy.

Irytują, jeśli nie ma akurat ich rozmiaru i nie wierzą, że nie ma więcej na magazynie, choć jest dopiero co po rozłożeniu dostawy. No i często przy kasie liczą na RABACIK.

Ale są też tacy, co przynoszą czekoladki. Co czekają, aż się będzie w pracy, bo sobie tak upodobali. Co dzielą się kawałkiem ciasta z niedzieli, bo piekli dla wnuczki. Co dziękują aż do zamknięcia za nimi drzwi. Co są wdzięczni, bo sami na rzeczach narciarskich się nie znają i nie wiedzieliby jak wybrać. A potem jak prać. I o co chodzi z tymi numerkami na metkach. Są tacy, z którymi można pożartować, porozmawiać trochę luźniej i życzyć sobie miłego dnia i innego popołudnia. Co się uśmiechną, powiedzą, że ma się ładny kolor włosów albo, że chcą taki sam tusz na rzęsach. Co dostrzegają imię na identyfikatorze i podciętą grzywkę. Potrafi być też bardzo miło.

WYPRZEDAŻ

Sprzedawcy wiedzą, kiedy nadchodzi. Kiedy będą kolejne fale i czasem nawet, jak bardzo głębokie. A potem każdego dnia jest sztorm wcale nie mniejszy niż na Bałtyku. Wtedy ludzie są jak porsze bez hamulców, o którym śpiewa Sia, że takie nie do zatrzymania.

Ubrania fruwają wszędzie, przy przymierzalni rosną góry jak Tatry, które trzeba potem posprzątać. Ktoś próbuje coś sam zdjąć z manekina, a inny siłuje się z zabezpieczeniem, bo może śrubokrętem mu się uda je otworzyć i bramki nie zapiszczą. Można robić małe eksperymenty – zabierać jeżdżak spod przymierzalni, żeby nie było gdzie zostawić ubrań. Przysięgam, że dezorientacja na twarzy widoczna jest z daleka, ale odkładalność na miejsce wzrasta. Albo można stać przy tym jeżdżaku przy przymierzalni i mierzyć wzrokiem każdego, kto wychodzi zza kotary. To też działa.

Kobiety na promocji kolorówki przezywają największą tragedię, bo mają pełne koszyki, a w galerii włączyli alarm i trzeba się ewakuować. A one nie chcą wyjść. No bo jak ginąć, to tylko w czerwonej szmince Rimmela, tuszu Miss Sporty i błyszczących cieniach z najnowszej paletki Wibo. Wiadomo.

Mężczyźni w drogerii za to są często zagubieni i proszą o pomoc. Szczególnie, w sprawach dziecięcych, choć sama swoich jeszcze nie mam, a o ich dzieciach wiem mniej niż oni sami. Ale jak żona przysłała, to trzeba pomóc, żeby nie musiała się w domu złościć, bo i tak jest wystarczająco zajęta. Kobieca solidarność 🙂

Drobne złośliwości

Zdarzają się. Nie można być za bardzo nieuprzejmym, bo nigdy nie wiadomo, który z klientów jest tym tajemniczym i właśnie wystawia ocenę. Ale można udawać, że ma się prawie pustą kasetkę i wydać tak bardzo drobno, że aż ciężko się zrobi w portfelu – jeśli ktoś jest niemiły, rzecz jasna. Albo jak wpada taki typek, co od samego wejścia chce dresy, bez żadnego 'dzień dobry’, ’ poproszę’, 'gdzie mogę znaleźć?’, to wtedy dostaje serię pytań, po której stwierdza, że sam sobie poradzi. Bo jak mi mówi 'dresy’, to ja nie mam pojęcia, czy chce na co dzień, na ośkę z kumplami, na fitness czy do biegania. Czy nogawka ma być zwężana, prosta, a może szeroka? Czy mają mieć kieszenie, bez kieszeni, a może jeszcze zapinane na zamek? Czy w pasie mają mieć gumkę czy ściągane sznurkiem? Czy na dole mają być ściągacze, a od spodu ocieplenie czy raczej nie? No i czy kolor, to jasny szary, ciemny szary, grafitowy, granatowy, czarny? A jaki przedział cenowy? Ulubiona marka? Panie kochany, moglibyśmy rozmawiać bez końca…:)

Albo jak jest duży sklep, dużo zakrętów i alejek, to można mu powiedzieć, że prosto i w prawo, za zakrętem w lewo i tam do końca, aż się zgubi gdzieś pomiędzy, choć będzie kiwał głową, że zapamięta, bo głupio by nie. No trudno, następnym razem chociaż powie 'dzień dobry’.

Zagadki kryminalne

Zdarzają się też cwaniaczki, co w kieszeń od kurtki potrafią upchnąć bluzę, w małą torebkę cały komplet nowych czapek, w plecak zapakować bieliznę, a w przymierzalni rozłupywać zabezpieczenia jak orzechy włoskie. Czasem przychodzą zorganizowani – jeden zagaduje sprzedawców, drugi czyni honory, ale najpierw rozglądają się gdzie jest ten ziomek w granatowym stroju i czy stoi na straży. To jak się już takich przyobserwuje, to sceny są jak z serialu, kryminalne zagadki MIAMI, Las Vegas i Trzynastego posterunku razem wzięte. Policja z bronią, cały wywiad, protokół, zgłoszenie do centrali i ratowanie towaru, co wyszedłby na stracie w inwentaryzacji. Ale ludzie częściej jednak potrafią być sprytniejsi – zabezpieczenia wkłądają do kieszeni obok, do torby na dziale z fitnessem i wycinają dziury w bluzach Pumy, ale jak wyjdą za duże i na rynku nie opchną, to porzucają. A ja przecieram oczy ze zdumienia, że w ciągu tygodnia mam stratę na 1000zł w czapkach zimowych, choć zima ledwie się zaczęła. Spryciarze.

I dużo więcej. Pomiędzy tym wszystkim chciałabym tylko, aby bardziej szanować ludzi w handlu. Albo żeby w ogóle ich szanować i nie traktować, jak ludzi gorszego sortu. Bo bez siebie wzajemnie, to byśmy guzik mieli.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *